Gelinmez İmiş

 

ASKER KINASI

Dün gece rüyâmda yavrumu gördüm,
Yün çorap istedi, o sabah ördüm,
Zarfa, Şırnak yazıp postaya verdim,
Askerin anası erinmez imiş.

İzinden dönerken gününü saymış,
Az değil uz değil, tam ondört aymış,
O gece görmedik bir yıldız kaymış,
Yıldız, sâhibine görünmez imiş.

Tez geçti zaman, üç ay kalmıştı,
Kuşkunun yerini umut almıştı,
Cansız hayâlim diye bir resim salmıştı,
Belki de gidip de gelinmez imiş.

Soğukmuş oralar, her taraf karmış,
Dağlar amansızmış, yolları darmış,
Bastığı yerde de bir mayın varmış,
Toprağa basarken bilinmez imiş.

Al kanları beyaz kara dökülmüş,
Kolu kopmuş yavrumun, topuk sökülmüş,
Duydum ki, Mehmed’im ölürken gülmüş,
Hâlbuki ölürken gülünmez imiş.

Yanası yanası ciğer yanası,
Yansa da ağlamaz şehîd anası,
Ananın yaktığı asker kınası,
Kıyâmete kadar silinmez imiş.

İsmâil Büyükerol