Bunu burada paylaşarak doğru mu yapıyorum bilmiyorum.
Dün öğretmenler odasında vaktimizin dolmasını beklerken o kadar çok sıkıldım ki, elime kalemi alıp minik harflerle (sadece kendimin anlayabileceği fontta) yazmaya başladım.
Kendisi karşımda, yaklaşık 150-160 cm ötemde oturuyordu. O davudi, davetkar sesi arkadaşlarını (ve beni de tabii ki) dostluğa, paylaşıma, sevgiye ve umuda çağırıyordu.
Uzun yazamayacağım.
O grubunun yıldızı idi. Ve seneye de ışığının kuvvetiyle etrafındaki çocuk yetişkin herkesi aydınlatacağına eminim.
Umarım hep mutlu olur, hep iyilerle karşılaşır.
Ve olur da blogumu ziyaret ederse (sosyoloji okuduğumu nereden duyduysa öğrenmiş. Yani bloguma arada göz atıyor olabilir), yazımda kendinden bahsettiğimi anlarsa umarım onu incitmiş olmam.
Ama o kadar sevimli bir kadın ki, bu enerjisine tepkisiz kalamadım.
Her neyse, ona, ailesine ve iş arkadaşlarına topyekûn mutluluklar diliyorum.
0 comments:
Yorum Gönder