Acı Bir Olay..

Selamlar,

Normalde canımı sahiden sıkan bir durum varsa hayatta başkasına anlatmam.. Asla yansıtmamaya çalışırım hiçkimseye..

Ama bu sefer (Beni Seven Dostlarım 💗) kaygılanmasın diye buna mecbur hissediyorum kendimi.

Bugün Kurban Bayramı arefesi. Öğlen acı bir haber aldık..

Abim gibi gördüğüm, belki babamdan ve abimden sonra bizi en çok koruyan, kollayan çok değerli bir aile büyüğümüzü kaybettik.. (Evlen senin düğününde ilk gelir ben oynarım, demişti. Benim olayı biraz kendisine de çıtlatmıştım, daha zamanı var demiştim.. Çok istiyordu ya gerçekten hayırlı bir yuva kurmamızı. Bizi bir abi gibi sahiplenmişti..)

Bunu şu an sakin bir şekilde yazıyorum arkadaşlar ama gün içinde bizim aile bitap düşmüş halde ve kendimizde değildik.. O kadar.. O kadar çok ağladık ki.. 

Hiç kendinizi eylemsiz ve yetersiz hissettiğiniz zamanlar oldu mu? Gündüz taziye evinden içeri girdiğimde.. Ki ben, annemi en çok kollayan insan olduğumu düşünüyorum bu hayatta. Annemin en çok sözüne itimat ettiği evladı olduğumu düşünürüm.. Öyle eylemsiz kaldım ki.. Annemi sakinleştiremedim. Çünkü ben de ağlıyordum ve hem titriyor, hem göz yaşlarımı etraftaki insanlardan gizlemeye çalışıyordum. Çok kötü bir andı ve bu yarım saat-45 dk kadar sürdü.

Allah'tan diğer iki ablam ve dostlarımız da yanımızdaydı. 

Anneme isyan nispetinde bir şey söylememesi için çok telkinde bulunduk.. Kuran okuyayım dedim, ilk sayfanın yarısını bitiremedim. Sesim titriyordu ve gözlerimdeki yaşların akmasına engel olamıyordum. Mehtap ablama verdim elimdeki Kuranı, "Sen oku.. Sen oku.." diyerek.. Ama o da okuyamadı.. Tesbih, salavat, şehadet gibi tek nefeste söylenen sözlerle annemi sakinleştirmeye çalıştık. 

Biz söyledik, annem bizi tekrar etti. Yoksa boyuna eski yaşantılardan dem vurup acısını katlıyordu.. 

***

Burada yaşanan hadiseyi tasvir etmekten çok daha birkaç gün kendimde olamayacağımın maruzatını arz etmek ve anlayışınıza sığınmak için yazıyorum.

Lütfen dualarınızı esirgemeyin.

Sevgilerimle..

Rukiye Eğlence - 27.06.2023